கண்ணுக்குள் விழித்திருக்கும்
கருவிழியைப் போலிருக்கும்
கண்ணா வா அணைக்க

பூ குலுங்கி செழித்திருக்கும் பிருந்தாவனம்
அதை காண நாட்டமில்லா  பேதை மனம்
உனக்காக உருகி நிற்கும் ராதை குணம்
கண்ணா ! நீ மூட்டாதே அவளுள் சினம்

வறண்டு விரிந்த பாலைநில மணலின் தாகம்
கூட அற்பமாய் தோன்றவைக்கும் அவளின் மோகம்
பூந்தென்றல் தொட்டாலும் நோகும் தேகம்
அவள் கண்கள் , சுமைதாங்க முடியாத கண்ணீர் மேகம்

சுட்டுவிட்ட தீ கூட நீ என்றுருகி
நிலவுமகள் கண்மயங்கி மாண்டாள் மருகி
செங்கமல இலைத்தண்ணீர் போல் நீ விலகி
போய் ஒரு திங்களானதடா, அவள் தேன் பால் பருகி

நீ வந்தால் வாழ்ந்து நிற்கும் அவளின் உயிரும்
அவள் துயர் கண்டு மருங்கி நிற்கும் செந்நில பயிரும்
அவள் காதல் தெரியாதோ கார்முகில் கண்ணா ?
வாராயோ !அவள் மனமாளும் மாண்புறு மன்னா

All i had was a honey drenched voice
  which can make notes feel like a melodious noise ,
I wanted to be as great and humble as Lathaji
  But my parents wished that i had the brains to clear IITJEE,
And henceforth went my college life on and on and on
  And every single day i felt like a  stupid li’l pigwidgeon .

At the end of it I asked
What’s the purpose of my life
  Is it to become a rich man’s trophy wife ?

I couldn’t make it to Miss Femina which demanded skinny beauty
  And never in my dizziest daydream did i think I’d end up in IT,
Never in my life I ever thought I’d say my friends “Am Busy”
  Nor did i think my biggest fear will be alphabets A,B and C.

In the middle of drenching night i ask
What is the purpose of my life ?
 Is it to burn my nights,shouting like a shrill fife?

Then one fine day like Hercule Poirot
  I sat back and just thought,
And then it hit my head so very hard
  like i acquired wisdom from Beedle the Bard.

The purpose of life is to give loads of love
  To spread kindness to the world-the beings we wuv,
To show the people in every small way that they matter
  And also to eat sugary little muffins hoping that we don’t get any fatter.

The purpose of my life is to spread smiles inside and out of home,
And also at time to scribble like this- a silly little poem .

அன்னம் போல் மரம் செதுக்கி பால் பஞ்சு தனை நிரப்பி
  எழிலாய் நிற்கிறது இலவத்தில் மஞ்சம்
ஆனால் மேகத்தை பஞ்சாக்கி பூமெத்தை செய்தாற்போல்
  இதமான உன் மடிதான் வேண்டுதடி நெஞ்சம்.

ஆவின் காம்பிருந்து கறக்கும் புதுப்பாலும் என்றும்
   கொண்டதில்லை உன் போன்ற வாசம்
கானகருங்குயிலும்  தான் பிறந்த நாள் முதலாய்
  உன் குரலை இரவலாய் வாங்கிதான் பேசும் .

உனைப்பிரிந்து வாடும் துயர் போன்ற உயிர்வலியை
  தந்ததில்லை எந்த ஒரு விஷக்கொடுக்கு தேளும்
உன் கரம் பற்றி நான் நடக்க வழியெல்லாம் பூ சிரிக்க
  எப்பொழுது வருமடி காலம் ? வசந்த காலம் ???